Fillo de Fernán Sánchez de Tovar, quen foi soterrado na antiga colexiata de Ribadeo (este último era fillo por súa vez doutro personaxe homónimo, segundo anota Vasco de Aponte) e de dona Inés Vázquez de Vaamonde, señora de Canedo (filla por súa vez de Juan Fernández de Cabarcos, señor de Canedo, e de dona Mayor Parda, irmá do mariscal Pardo de Cela). 

 

Casou con dona Blanca Pimentel de Ribadeneira (filla de Fernán Díaz de Ribadeneira, señor de Torés, e de dona María Pimentel Cabeza de Vaca), a cal foi dotada en 1522 cos coutos de Aio, Daa, Torrán e parte do de Vallora, ademais doutras rendas, e tivo con ela un fillo varón, Fernán Díaz, que morreu antes ca él, e seis fillas; entre estas últimas, dona Brianda de Tovar e Pimentel, que herdou Canedo e casou con Fernán Pérez das Seixas, señor de San Paio de Narla [1].

 

Antonio de Tovar foi señor de Canedo, que ampliou e renovou, así como xentilhome do emperador Carlos I [2]. Consta, ademais, que en 1516 recibiu a provisión rexia do cargo de alcalde da fortaleza de Ribadeo [3] e que tres anos máis tarde designou a García Sánchez de la Vega como titular da escribanía de diezma de la mar, oficio do que se di que estaba a secrestaçion por Antonio de Tovar [4]. En 1536 Antonio de Tovar fundou un morgado a favor do seu único fillo varón, Fernán Díaz, a pesar da oposición da súa muller, quen se viu forzada a aceptalo ante las muchas amenaças y miedos y temores, porque o seu cónxuxe era persona de su propiedad mui terrible y soberbio y feroz, que a sometía a mui crueles y malos tratamientos. Tras a morte do seu fillo, un ano máis tarde, estableceu a sucesión no morgado na persoa de dona Brianda de Tovar, o que tampouco satisfacía a Blanca, por temer que o resto das súas fillas quedasen perdidas a pedir por Dios sin dote [5].

 

Consta que faleceu antes do 6 de xullo de 1544 [6]. Nun libro de aniversarios da antiga Colexiata de Ribadeo dáse noticia dunha dotación feita en 1529 e outra que refire do seu pai e o seu avó homónimos, Fernán Sánchez de Tovar, dotando catro misas cantadas con responsos cantados, cruz e auga bendita sobre a súa sepultura na Capela maior [7].

​

---

[1] Véxase Eduardo Pardo de Guevara y Valdés, O mariscal Pedro Pardo de Cela, a súa liñaxe e a súa parentela, tríptico conmemorativo da exposición “O Castro de Ouro e o mariscal Pedro Pardo de Cela”, Instituto de Estudos Galegos Padre Sarmiento, Santiago de Compostela, 2022, e Carlos Andrés González Paz, “De la «Torre de San Thomé de Lorenzana» al «Palacio de Tovar»: Testimonio vivo de la «cultura de los pazos» en Tierras mindonienses”, en Carlos Andrés González Paz (ed.), El Pazo de Tovar: espacios, perspectivas, tiempos, Santiago de Compostela, Instituto de Estudios Gallegos Padre Sarmiento - Consejo Superior de Investigaciones Científicas, 2012, páxs. 106-107.

​

[2] AGEP, Parga, núm. 53. Eduardo Lence-Santar y Guitián, El Mariscal Pedro Pardo de Cela. La Santa Hermandad, Mondoñedo, Tipografía de Centro de Acción Social Católica, 1930, páx. 87.

​

[3] C. A. González Paz, “De la «Torre de San Thomé de Lorenzana» al Palacio de Tovar”, páx. 112.

​

[4]  Ibidem, páx. 114.

​

[5] Ibidem, páx. 107, e Eduardo Lence-Santar y Guitián, El Mariscal Pedro Pardo de Cela..., páx. 87.

​

[6] C. A. González Paz, “De la «Torre de San Thomé de Lorenzana» al Palacio de Tovar”, páx. 107.

​

[7] Eduardo Lence-Santar y Guitián, El Mariscal Pedro Pardo de Cela..., páx. 87.

​